06 sep Opinie: FNV TEGEN LBV EN TEMPER; FNV laat zich niet van haar beste kant zien – Nieuwsbrief september 2024
Waar FNV respect verdient hoe zij bijvoorbeeld in de Deliveroo-zaken een principiële strijd heeft gevoerd, baarde FNV begin deze zomer opzien met de aankondiging[1] een rechterlijk verbod te vorderen dat de kleine vakbond LBV cao’s afsluit. Dit omdat LBV zoals FNV stelt nauwelijks leden heeft, grotendeels afhankelijk is van financiering door werkgevers(verenigingen) en mede daardoor onvoldoende onafhankelijk. Het Financieel Dagblad berichtte hierover in drie artikelen. Het FD bestempelde die procedure tegen LBV als een actie waarmee FNV probeert een einde te maken aan een mogelijke oneigenlijke concurrent maar daarmee een achterhoedegevecht voert.[2]
Die procedure is een vervolg op het geschil dat ontstond toen LBV de Uitzend-cao in 2021 buiten FNV/CNV om afsloot. FNV[3] was daar kennelijk zeer verbolgen over. FNV betoogde destijds dat LBV geen onafhankelijke vakbond is en dat de door LBV gesloten cao’s daarom nietig zijn. De minister mocht volgens FNV niet bijdragen aan het inwerkingtreden van een nietige cao. De minister nam hier echter afstand van en verleende gewoon de inschrijving waarmee de LBV/Uitzend-cao rechtsgeldig was[4].
Nu volgt dan drie jaar later de procedure tegen LBV waarover de voorzitter van FNV aan het FD verklaart dat FNV hiermee een fundamentele discussie omtrent de onafhankelijkheid van vakbonden wil aanzwengelen. Dit is dan opmerkelijk: waarom deze discussie dan te voeren tegen alleen LBV? En hoe worden de belangen van andere betrokkenen meegewogen zoals de werkgevers van de met LBV gesloten cao’s? En de duizenden werknemers die onder de met LBV gesloten cao’s vallen en de 10.000 leden die LBV zegt te hebben?
Als nu geoordeeld zou worden dat LBV geen rechtsgeldige cao’s kan sluiten, wat betekent dat dan voor de huidige al door LBV gesloten cao’s: zijn die dan wel rechtsgeldig? Als die cao’s dan evengoed met een niet bevoegde vakbond zijn gesloten zijn die dus volgens de redenatie van FNV evenzeer nietig. Er zijn aan de procedure tegen LBV dan ook enorme consequenties verbonden voor vele andere cao’s, duizenden betrokkenen die in de procedure niet voor hun belangen kunnen opkomen; een procedure ‘over u, maar zonder u’. Een – mijn inziens – onbegrijpelijke insteek dus.
De beperkte processuele insteek door FNV staat niet op zichzelf. In juli verloor FNV de procedure tegen Temper ECLI:NL:RBAMS:2024:3987. Van die uitspraak trokken vooral de overwegingen omtrent de kwalificatie van contracten met de Temper-arbeidskrachten in de juridische wereld de aandacht. Maar opvallend is ook de overweging van de rechter in r.o. 5.37 namelijk dat FNV een verklaring voor recht vraagt over de kwalificatie van de rechtsverhouding met de opdrachtgevers, echter zonder die opdrachtgevers in de procedure te betrekken. De rechter noemt deze vorm van procesvoering ‘over u maar zonder u’ in strijd met de goede procesorde. FNV wordt dan ook niet-ontvankelijk verklaard. Ditzelfde scenario is ook weer aan de orde bij de procedure tegen LBV.
Deze procestactiek van FNV vindt tot nu toe geen genade bij de rechter. Hoe de procedure tegen LBV gaat aflopen valt te bezien, maar het zou mij niet verbazen als de rechter FNV tegen LBV ook weer niet-ontvankelijk verklaart.
Als de FNV een – op zich terechte – discussie over de regelingen over de totstandkoming van cao’s in een brede maatschappelijke context wil voeren en de wetgever wil bewegen tot nadere/betere regelgeving dan is daar natuurlijk op zich niets mis mee. Maar dan moet die discussie wel voldoende breed worden getrokken en die discussie niet over de rug van (alleen) LBV gevoerd.
Zie ook onze blog jurisprudentie uitzend-/detacheringovereenkomsten van augustus 2024.
Meer blogs lezen over jurisprudentie uitzend-/detacheringsovereenkomsten? Klik dan hier!
Amsterdam, 3 september 2024
Wilfred Groustra
Reacties: groustra@ungernolet.nl
[1] Nieuwsbericht website FNV 24 mei 2024
[2] FD 29 juli, 30 juli en 2 augustus 2024
[3] FNV, CNV en De Unie.
[4] Kamerstukken II 2020/21, 29 544 nr. 1063 en Aanhangsel Handelingen, 2020/21, nr. 3174.
